გია სურამელაშვილი: "შვილიშვილმა საყვარელ ადამიანთან დაშორება გადამატანინა"
მომღერალ გია სურამელაშვილს სადმე თუ ხელში პამპერსებით ან საწოვარათი ნახავთ, მაღაზიებში წააწყდებით, არ გაგიკვირდეთ, რადგან ის უკვე პაპა გახდა – მის ვაჟს, ნუგას, გოგონა შეეძინა. ლიკა სურამელაშვილი 25 მარტს დაიბადა. მისი მომღერალი პაპა ამბობს, რომ როცა ჩვილი ხელში აიყვანა, მიხვდა, ასეთი ბედნიერი არასოდეს ყოფილა....
– ბატონო გია, გილოცავთ შვილიშვილის შეძენას! როგორი ემოციები გაქვთ?
– მოლოცვისთვის დიდი მადლობა! როგორც ბაბუა, გაოგნებული ვარ, ჯერ ვერაფერს ვაანალიზებ. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან გაწონასწორებული ვარ, ახლა საოცარ ქაოსში ვიმყოფები. პირველ მარტს მე, ლელა წურწუმია და ნინო ჩხეიძე ანტალიაში გასტროლზე ვიყავით. შვილიშვილის მოლოდინში ისე ვნერვიულობდი, 4 დღე მეძინა. დედაჩემი 8 მარტს დაიბადა და 8 მარტს გარდაიცვალა. მე და ნუგო ვფიქრობდით, რომ პატარაც 8 მარტს დაიბადებოდა, მაგრამ 25 მარტს გაჩნდა, მისი ლოდინით საშინლად გადავიღალეთ. ჩემმა შვილმა თქვა, მატყუარა გოგო მიჩნდება, ახლავე მატყუებს და იმედია, რომ დაიბადება, შენ კარგად დაიჭერო. ჩემი ოჯახის პატარა პრინცესა დაიბადა, წონით 3 კილო და 600 გრამია. ჩემი რძალი, სოფო, ძალიან ჭკვიანი გოგოა, ფიზიოლოგიურად იმშობიარა და თან ძალიან ადვილად. თურმე ნუგა სულ რამდენიმე წუთით ჩავიდა დაბლა და პატარა სწორედ ამ დროს, წამებში დაიბადა.
– სამშობიაროში თქვენ არ იყავით?
– ვერ წავედი, რადგან ზუსტად იმ დღეს ცუდად ვიყავი. ძალიან გადაღლილი გახლდით, დამამშვიდებელი აბები მქონდა მიღებული და მეძინა. ყველამ იცოდა, რომ ჩემი პატარა იბადებოდა და მე გათიშული ვიყავი.
– დაბადებიდან მალევე ნახეთ?
– ნახვა მაშინვე ვერ გავბედე. ყველაზე მეტად ცხვირის შემეშინდა, მითხრეს, გაბუშტული ცხვირი აქვსო და ლამის ჭკუიდან გადავედი! მამამისს ბარაქიანი ცხვირი აქვს და ვიფიქრე, მას დაემსგავსა–მეთქი. თუ საჭირო გახდება, რომ წამოიზრდება, ცხვირის ოპერაციასაც გავუკეთებ. გაჩენიდან მესამე დღეს სახლში მივედი და ვნახე.
– როგორი გოგო დაგხვდათ?
– ჩემნაირი შხვართია. სასწაული ბავშვია, ახალშობილი და უკვე ასეთი ლამაზი, ჯერ არ მინახავს. ლიკა რომ ხელში ავიყვანე, შვილიც დამავიწყდა, რძალიც და თუ კიდევ ვინმე არსებობდა, ისიც. ეს ბავშვი ჩემს ცხოვრებაში პირველ ადგილზე დადგა. დამინახა თუ არა, დამათვალიერა. მერე გვერდითაც მოვიწვინე. გაოგნებული ვარ! ლამაზი თითები და ფეხები აქვს. ცხვირიც ნელ–ნელა უცხრება.
– პატარას ვისი სახელი დაარქვით?
– დედაჩემის. ის დიდებული ქალი იყო, ნუგა მან გაზარდა. შვილი და რძალი ცალკე ცხოვრობენ და პატარას მარტო უვლიან.
– სანამ შვილიშვილის დაბადებას ელოდებოდით, ალბათ საფუძვლიანად მოემზადეთ მის დასახვედრად.
– წინასწარ არაფერი შემიძენია. ლიკა დაიბადა თუ არა, საჩუქრების საყიდლად ჩემი პროდიუსერი და თანაშემწე გავუშვი, ეტლი, საწოლი და სხვა საჭირო ნივთები კი საკუთარ თავზე ავიღე. ამოვიჩემე და პატარასთვის თავზე გადასაჭერ გიპიურის ხილაბანდს ვაძებნინებ, თანაც წითელი ვარდით, მაგრამ ვერსად მიაგნეს.
– ხომ არ გიჭირთ პაპის სტატუსთან შეგუება?
– ხალხი რომ მილოცავს, თან ძალიან მიხარია და თან ჯერ გონს ვერ მოვსულვარ. შვილიშვილმა რაც უნდა, ის დამიძახოს, გინდა ბაბუა და გინდა გიო. ლიკა 15 წლის რომ გახდება, მე ისევ ასეთი ვიქნები. ლიკა ჩემი მეთვალყურეობის ქვეშ გაიზრდება, ლამაზად და კოხტად. მთავარი მე ვარ!
– მშობლები როგორ ემზადებოდნენ შვილის დაბადებისთვის?
– ძალიან გაწონასწორებული რძალი მყავს, ვგრძნობ, რომ თავის შვილს ლამაზად აღზრდის. ბანკში მუშაობს, ამჟამად დეკრეტშია.
– თქვენთან რომ გაზრდილიყო, ამის სურვილი არ გქონდათ?
– მე მარტო უნდა ვცხოვრობდე, ჩემთვის. მეგობრები როცა უნდათ, მოვლენ და წავლენ. სულ წასვლა–მოსვლაში ვარ, ხშირ შემთხვევაში კი ეს შუაღამეს ხდება. ხან ნასვამი და ხანაც ნაბახუსევი პატარასთან ვერ ვიცხოვრებ, მაგრამ, როცა მომინდება, ლიკა მაშინ იქნება ჩემთან.
– შვილიშვილთან უფრო სხვანაირი იქნებით, ვიდრე შვილთან იყავით?
– ლიკა მთლიანად შემცვლის, ასეთი ფეთქებადი ალბათ აღარ ვიქნები, ლმობიერი გავხდები და ასეთი "ისტერიკა" აღარ ვიქნები. როგორი მკაცრიც ნუგასთან ვარ, ლიკასთან ასეთი არასდროს ვიქნები.
– თქვენს ყოფილ მეუღლეს, ნუგას დედას, შვილიშვილის შეძენა მიულოცეთ?
– მასთან არანაირი ურთიერთობა არ მაქვს. ალბათ ნუგას აქვს დედასთან ურთიერთობა, მაგრამ ამ თემაზე არ ვსაუბრობთ. არავინ იცოდა, რა წუთში დამარტყამდა თავში და სამშობიაროში მივიდოდი, ამიტომ ნუგას დედა იქ ვერ მივიდოდა, არ მინდოდა, იქ წავწყდომოდი. იცის, რომ შვილიშვილი შეეძინა. როცა იქნება, ალბათ ნახავს, მაგრამ ამის სურვილი არ მაქვს.
– ცნობილია, რომ შვილის დაოჯახების წინააღმდეგიც იყავით. ეს პრობლემა მშვიდობიანად მოგვარდა?
– უბრალოდ მათ დაოჯახებამდე ჩემსა და ნუგას შორის პატარა გაუგებრობა მოხდა და გაბუტული ვიყავი. აგრესიული ხასიათი მაქვს, ბუტია ვარ. ჩემი შვილი არაფერ შუაში იყო, რაღაც მიზეზების გამო მე გავებუტე. ჩემი რძალი უჭკვიანესი, ლამაზი, ცისფერთვალება გოგოა. მეც ვუყვარვარ და ჩემი სიმღერებიც. მასთან იდეალური ურთიერთობა მაქვს.
– ახლა როგორი ურთიერთობა გაქვთ შვილთან?
– მე და ჩემს შვილს ცუდი ურთიერთობა არასდროს გვქონია, პირიქით, ასეთი ურთიერთობა იშვიათია. ამხელა ორმეტრიანმა კაცმა შეიძლება ხელში ამიყვანოს და მკოცნოს. ნუგა არის ადამიანი, რომელიც სულ იცინის, დაღვრემილი და აგრესიული არ მინახავს. ჩვენ უერთმანეთოდ არ გვიცხოვრია. ნუგა ეკრანზე გამოჩენას ყოველთვის ერიდებოდა. კამერებსა და ჟურნალისტებს ახლაც არ იკარებს. შეიძლება შვილმა შეცვალოს და ერთ მშვენიერ დღეს რომელიმე სატელევიზიო შოუში ერთად დავსხდეთ.
– მკაცრი მამა ხართ?
– კი, საკმაოდ, მაგრამ, სხვათა შორის, ნუგა ჩემგან სიმკაცრეს არ იმსახურებს. როცა დრო იყო, მაშინ ვეფერებოდი და გათამამებული პრინცი იყო. ის ვაჟკაცური, მოქეიფე და ძმაკაცების მოყვარულია.
– თქვენ რითი გგავთ?
– სიცილით. თითქოს ორი სხვადასხვა ადამიანი ვართ, მაგრამ მაინც მგავს. ნუგა ჩემზე მეტად კაცთმოყვარეა. მასზე ყველა ჩემს მეგობარს ჭკუა ეკეტება, ისე უყვართ. მისგან სულ დადებითი მუხტი მოდის. ძალიან კომუნიკაბელურია, ყველასთან ძმაკაცობს. ძალიან თბილი ადამიანია, მე კი უხეში და მძიმე ვარ. როცა ვბრაზობ, ვერ გაიგებ, სად დოქები მიფრინავს, სად – ჭიქები და სად – ბრილიანტები.
– გარკვეული პერიოდი თქვენმა შვილმა ციხეში გაატარა. იქ გატარებულმა დრომ მის ხასიათზე გავლენა არ მოახდინა?
– არა, ის ყოველთვის სერიოზული ბიჭი იყო და ციხეს მასზე გავლენა არ მოუხდენია. შეიძლებოდა დროზე ადრე გამოსულიყო, მაგრამ შეწყალებაზე ხელი არ მოაწერა. ციხეში ბევრი მეგობარიც გაიჩინა. სხვადასხვა წყაროდან ვიცი, რომ ციხეში მას ძალიან სერიოზული სახელი ჰქონდა, "მაყურებელიც" კი იყო...
– თქვენს პირად ცხოვრებაში რაიმე სიახლე არის?
– არაფერი... მასთან ორი წელი ვიყავი და დავშორდი, ოღონდ ლამაზად შეიცვალა ცხოვრება, ლიკამ გაანეიტრალა.
– ვინ იყო თქვენი რჩეული?
– მის ვინაობას ვერ გაგიმხელთ, რადგან ძალიან პირადულია. სიყვარული შეიძლება არის კიდევ, მაგრამ... დაშორება ალბათ უფრო მეტად ჩემი ბრალია. ცემა–ტყეპა არ გვქონია და არც გვიჩხუბია, უბრალოდ მე აღარ მიყვარს, ალბათ რაღაცამ მატკინა გული... ჩემს ცხოვრებაში რაღაც ხდება.
– სხვა ვინმე გამოჩნდა?
– ალბათ ამის ბრალიც არის. დღე და ღამე ბიჭი ხან სად ვმღერი და ხან – სად და დამიჯერებს ვინმე, რომ ჩემს ცხოვრებაში არავინ ჩანს ან არ გამოჩნდება?
– თქვენი დღევანდელი საქმიანობით კმაყოფილი ხართ?
– ყველაფერი ძალიან კარგად მიმდის. ჩემს რესტორანშიც ვმღერი და ძალიან ბევრი გასტროლიც მაქვს, სულ ჰაერში ვარ. ბოლოს, როგორც გითხარით, ანტალიაში გახლდით, რაღაც ზღაპარი იყო. მე სასტუმროს თავში ვცხოვრობდი, ლელა და მამულიჩა – ბოლოში. ჩემს თანაშემწეს სასტუმროს რუკა ეჭირა და იზეპირებდა, დაბლა რა გზებით უნდა ჩავეყვანე. ბოლოს ეს საქმე მამულიჩამ ითავა და იმას ჩავყავდი ხოლმე, თან ჩემს ნომრამდე მოსასვლელად 15 წუთი მაინც სჭირდებოდა.
იქაც ისეთ ცუდ ხასიათზე დავდექი, მაგრამ ლელამ ბევრი ფსიქოსეანსი ჩამიტარა, თვალი ბევრ რამეზე ამიხილა. მანამდე ბომბივით ვიყავი, სიმღერის გაგონება არ მინდოდა, ვიწექი. ლელა მეუბნებოდა, გიო, შენ ყველაზე მაგარი ხარ, ხომ ხედავ, რა ამბავია შენზე და რა გჭირსო. ფსიქოლოგიურ თანადგომას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, მით უმეტეს, მაშინ, როცა იმ ადამიანის გჯერა.
სოფიო ბოჭორიძე
